Σάββατο, Ιουλίου 19, 2014

EUROPE: Tα 12 τραγούδια που λάτρεψα...



Είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να επιλέξεις από 9 άλμπουμ (το δέκατο έρχεται οσονούπω), MONO 12 τραγούδια μιας από τις μεγαλύτερες hard rock μπάντες όλων των εποχών… Αλλά ο κύριος Αρχισυντάκτης είναι αυστηρός και είμαι αναγκασμένος να προσαρμοστώ…
Τραγούδια που σημάδεψαν γενιές και γενιές και πρόσφεραν απλόχερα το προνόμιο να νοιώθουν ευλογημένοι/ες όσοι ακούνε αυτό το είδος μουσικής. Θα το επιχειρήσω, προσπαθώντας να περιγράψω σε λίγες αράδες τις καλύτερες στιγμές μιας πορείας 30 χρόνων… Οι επιλογές μου δεν είναι ΑΠΟΛΥΤΕΣ… Είναι ενδεικτικές της διαδρομής αυτής της σπουδαίας μπάντας, η οποία αλλάζει – πολλές φορές δραματικά – από άλμπουμ σε άλμπουμ…

Scream of anger: O αετός της νιότης και της αισιοδοξίας ανοίγει τα εφηβικά φτερά του. Και σαν άνεμος παρασέρνει όλες τις αισθήσεις του νεαρού διψασμένου ακροατή, δημιουργώντας κύματα ενθουσιασμού και εφηβικής αυταρέσκειας… Ορμή και πάθος συνδυασμένα με ταλέντο και δεξιοτεχνία δημιουργούν το τέλειο ονειρικό μωσαϊκό που έβαλε τις βάσεις, για μια πορεία γεμάτη ΔΟΞΑ, ΠΑΘΗ, ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ και ΚΑΘΑΡΣΗ… Μετράει καμιά δεκαπενταριά διασκευές από power και death metal μπάντες… Έχει επηρεάσει ολόκληρη την ευρωπαϊκή power metal σκηνή… Αν κάποιος ακούσει αυτό και αμέσως μετά το τιρινιτι, θα πάθει οβιδιακή παράκρουση… Οι Europe παίζουν ξύλο… Οι Europe μας κλωτσάνε στα οπίσθια και παράλληλα αυτομαστιγώνονται…

Open your heart: Οι πέντε ξανθοί Σουηδοί μορφονιοί έχουν γράψει ορισμένες υπέροχες μπαλάντες… Και σοβαρές και γλυκανάλατες… Ανάλογα την εποχή και την διάθεση… Dreamer, Carrie, Tomorrow, Mother’s song, In my time, Bring to all home… ΜΟΝΟ που αυτή η power ballad αποτελεί το απόγειο της συναισθηματικής τους παρόρμησης… Αυτό άκουσαν οι Αμερικάνοι και αποφάσισαν να τους βγάλουν από την αφάνεια της Σουηδικής επαρχίας και να τους δώσουν την ευκαιρία να διεκδικήσουν την ευκαιρία τους, να μπουν στο πάνθεον της hard rock ιστορίας… Υπάρχει σε δύο εκδοχές… Και οι δύο πολύ αγαπημένες, μ’ αυτήν από το Wings of tomorrow να κερδίζει στα σημεία, λόγω της ακατέργαστης ερμηνείας του Joey Tempest


The final countdown: Τι κοινό μπορεί να έχουν οι VAN HALEN, με τους UFO, τους IRON MAIDEN και τον DAVID BOWIE; Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Joey Tempest, το JUMP, το LIGHT OUT, το RUN TO THE HILLS (μουσικά) και το SPACE ODDITY (στιχουργικά) ήταν οι επιρροές του, για να γράψει το τραγούδι που έχει πουλήσει τα περισσότερα singles στην ιστορία της SONY  (Να φανταστείτε το τραγούδι έχει 80 εκατ. προβολές στο youtube!!!!) Όπως έχω ξαναγράψει, το τιρινιτι είναι γνωστό από την Μογγολία μέχρι την Χαβάη και από την Γροιλανδία μέχρι την Γη του Πυρός… Η μουσική ποιότητα δεν συνάδει με την εμπορικότητα, λένε οι ειδικοί… Αν μπορείς κάντο, λέω εγώ…

Superstitious: Δεν είμαι προληπτικός… Ή μήπως είμαι; Κι αν σπάσει ο καθρέφτης, θα μαζέψω τα κομμάτια του και θα συνεχίσω, σαν να μην συμβαίνει τίποτε… Μπορεί οι πωλήσεις να έπεσαν δραματικά, αλλά η μουσική ποιότητα παρέμεινε στο ζενίθ… Παρέα με ένα σπουδαίο σόλο από τον Kee Marcello, μια μελωδία που έχει κλέψει ακόμα και η Βανδή(!!!!!!) και φυσικά ένα video clip, το οποίο χαρακτηρίζει ΞΕΚΑΘΑΡΑ τις εικαστικές, σκηνοθετικές και κομμωτικές επιλογές της εκκεντρικής κιτσαρίας των 80’s

Sign of the times: Τα σημεία των καιρών… Ανέκαθεν ο άνθρωπος προσπαθούσε να εξερευνήσει τα μυστήρια της Αποκάλυψης του Ιωάννη… Πως θα μπορούσαν οι Europe να ξεφύγουν απ’ αυτή την προαιώνια αναζήτηση… Πρόκειται ασφαλώς για ένα καταπληκτικό τραγούδι, χαρακτηριστικό του γοητευτικά καλογιαλισμένου ήχου του Out of this World… Η aorprogg ενορχήστρωση παραπέμπει στις τεράστιες αμερικανικές μπάντες του είδους (Toto, Journey) και επηρέασε μια ολόκληρη σχολή (europower metal)… Οι ίδιοι το εκτιμούν όσο κι εγώ, γι’ αυτό δεν βγαίνει ποτέ των το set list των show τους…

Prisoners in Paradise: We're just children of tomorrow, Hangin' on to yesterday… Τι στίχος… Πικρός ρομαντισμός… Φυλακισμένοι στον παράδεισο της Καραϊβικής, μακριά από την μητέρα της κατάθλιψης Σουηδία… Είναι δυνατόν να ζεις μέσα στην χλίδα και να αναπολείς την Σουηδία; Ο καθένας έχει την Πηνελόπη του… Την Ιθάκη του… Τον προορισμό του… Τον κόσμο του… Πόσο μπροστά από την εποχή τους… Ένα τεράστιο κομμάτι, το οποίο αποτέλεσε «μήλο της έριδος» για τους οπαδούς τους, αλλά και για την ίδια την μπάντα… Το έπαιξαν live για πρώτη φορά πέρυσι μετά από 21 χρόνια και έκλαψαν μανούλες του χτες και παιδιά του αύριο!!!

Flames: Μετά από δώδεκα χρόνια αριστουργηματικών και αποτυχημένων solo αναζητήσεων, αποφάσισαν να επιστρέψουν… Ξεκινώντας από το μηδέν, έχοντας πίστη, στους εαυτούς τους και στους ήρωες τους… Στα βράδια της Παρασκευής… Στα soundtrack της ζωής τους… Και τα κατάφεραν οι πουστ….ες!!! Μας έβαλαν φωτιά στα μπατζάκια… Κι εκεί που θα περίμενες μνημειώδη πλήκτρα, μεγάλα ρεφρέν και progg ενορχηστρώσεις, ήρθαν αυτές οι 5 φλωράντζες και μας έγραψαν στα @@ τους… Όσοι «ειδήμονες» θέλουν να κράξουν το hard rock, λένε σιγά τα ωα… Couple-refrain-solo και άντε γεια… Τούτοι εδώ σε 3,5 λεπτά αλλάζουν 7 φορές τον ρυθμό, με industrial κιθάρες και μια ατμόσφαιρα που φλερτάρει με το gothic

Let the children play: Είναι δυνατόν σε ένα κομμάτι να χωρέσουν επιρροές από LINKIN PARK, LED ZEPPELIN, PINK FLOYD και EUROPE(!!!!!!!); Όλα γίνονται αν είσαι μάστορας… Πρόκειται για το καλύτερο μη Europe τραγούδι των Europe  Σίγουρα είναι πολύ ριψοκίνδυνο για μια μπάντα που μεσουράνησε στα 80’s να ακούγεται τόσο σύγχρονη… Η πορεία δικαίωσε το ρίσκο τους… Δεν έχασαν κανέναν οπαδό τους, επειδή οι πειραματισμοί τους ήταν τόσο ακραίοι… Αντιθέτως, η πλειοψηφία όσων πηγαίνουν στις συναυλίες τους, είναι ηλικίας 20 με 30 χρονών… Σε τελική ανάλυση οι γνήσιοι καλλιτέχνες γράφουν πρώτα μουσική για τον εαυτό τους και μετά για τους άλλους…


Devil sings the blues: Θα μου επιτρέψετε μια ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ επιλογή… Αναμφίβολα πρόκειται για ένα κλασικό κομμάτι…  Ένα κομμάτι το οποίο πανεύκολα θα καταγραφόταν στις πιο χρυσές σελίδες των αθάνατων 70’s… ΑΚΟΜΑ και από τις μεγαλύτερες μπάντες του είδους… Ωστόσο δεν θεωρείται από τα πιο γνωστά κομμάτια των Europe!!! Τα κάνουν κάτι τέτοια οι Σουηδοί… Γράφουν ορισμένα αριστουργήματα, τα οποία δεν προωθούν, δεν τα παίζουν στις συναυλίες τους… Τα αφήνουν ΜΟΝΑ τους, να ωριμάζουν μέσα στην τελειότητα τους… Σαν το παλιό καλό κρασί… Κομμάτι που με έχει σημαδέψει, σε πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής μου… Πολύ μεγάλο solo από τον Norum… Οne take και μεθυσμένος παρακαλώ…


Last look at eden: Led Zeppelin… Η μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών… Πόσοι έχουν επηρεαστεί… Πόσοι έχουν προσπαθήσει να τους κοπιάρουν… καταφέρνοντας να γίνουν Led clones… Πόσοι προσπάθησαν να αντιγράψουν το Kashmir, επιχειρώντας να προσθέσουν στην μουσική τους, μια ανατολίτικη έθνικ χροιά… Οι Europe είναι φανατικοί οπαδοί των Zeppelin… Εν έτη 2009 προσπάθησαν να προσαρμόσουν το πνεύμα των Zepps, στους σύγχρονους Europe… Με μια ταπεινή δωρικότητα… Με απόλυτο σεβασμό στα είδωλα τους… Τα κατάφεραν; ΑΠΟΛΥΤΑ… Σπουδαίο κομμάτι… Είμαι σίγουρος πως ο Page χαμογέλασε μόλις το άκουσε… Πυρηνικό όπλο στην εμπορική επιστροφή τους στα μεγάλα σαλόνια...

No stone unturned: Ενδεχομένως το καλύτερο τραγούδι της νέας εποχής των Europe… Σίγουρα ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ … Ένα σύγχρονο έπος, με συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας, αλλά και των πλήκτρων του Mic Michaeli… Εδώ οι Σουηδοί φλερτάρουν έντονα με τον παλιό εαυτό τους και με τους Muse!!!! Τα συμφωνικά μέρη του τραγουδιού και τα πλήκτρα κλέβουν την παράσταση και οδηγούν την μπάντα σε πολύ υψηλά συνθετικά και μουσικά στάνταρ… Αυτοί εδώ είναι οι Europe της νέας εποχής… Αν κάποιος παλιός ροκάς που τους άκουγε στα 80’s που δεν έτυχε να μάθει ότι έχουν επανενωθεί, μου ζήταγε να του βάλω κάποιο καινούργιο τραγούδι τους…, αυτό θα του έβαζα…

Firebox: Έχουν παίξει power metal, pop metal, hard rock, ατμοσφαιρικό, alternative και συμφωνικό ροκ/ metal, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να καταλάβουμε πως κάποια στιγμή θα πειραματίζονταν και με τα blues… Το έκαναν στο τελευταίο τους άλμπουμ … Και μάλιστα πολύ καλά… ΜΟΝΟ που το συγκεκριμένο στυλ δεν τους ταιριάζει… Αγορίνα μου, φλωράντζα μου, η φωνή σου δεν κάνει για blues… Γι’ αυτό κι εγώ επέλεξα από το τελευταίο τους άλμπουμ το ΜΟΝΟ τραγούδι που δεν είναι blues… Και δικαίως αφού είναι ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ… Industrial εισαγωγή, εκπληκτικό rhythm section, επικά keyboards, φωνητικά που σε καθηλώνουν, ανατολίτικο πέρασμα, με σιτάρ (!) πριν το σόλο, εξαιρετικό σόλο, πολύ όμορφες δεύτερες φωνές που θυμίζουν τους παλιούς Europe που όλοι αγαπήσαμε “να αγαπάμε και να μισούμε”… Και όλα αυτά μέσα σε 3,5 λεπτά! Αν πρέπει οπωσδήποτε να του βάλω ταμπέλα θα έγραφα Prog/Epic/AOR meets Led Zeppelin!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.