Έγραψα στο αφιέρωμα για τα 70’s πως στα 80’s για να ρίξεις γκόμενα, θα
έπρεπε να έχεις το πιο ωραίο μαλλί… Για εμάς τα παιδιά των 80’s άργησε πολύ να
τελειώσει η εφηβεία… Για την ακρίβεια δεν θέλαμε να τελειώσει ποτέ…
Ήταν η
καλύτερη δεκαετία… Ο Θεός είχε κέφια στα 80’s. Η ίδια η ζωή έγινε πιο ανάλαφρη… Αυτό το κλίμα πέρασε και στην
μουσική… Ο προβληματισμός των 70’s πήγε περίπατο… Πλέον η διασκέδαση, η
δεξιοτεχνία, η καλώς εννοούμενη ποζεριά και το ίματζ έπαιζαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο… Όπως και το HARD ROCK/HEAVY METAL… Αν κάποιος ξεσκονίσει
τα charts της δεκαετίας του 80 θα δει ότι οι «μεταλλάδες» έβαζαν από
κάτω τους καρεκλάδες… Εντάξει, το μαλλί μπορεί να ήταν λίγο μπούκλα, αλλά δεν
το κάνουμε θέμα… Αλλά από μουσική μουσικάρες…
Αρχές της δεκαετίας του 80 και η μόδα του Punk έχει κυριεύσει το νησί… Όπως όλες
οι μόδες μετά από 2 χρόνια, η σκηνή «έτζασε»… Τούτοι εδώ ήταν κάτι παραπάνω από
punk, γι’ αυτό και
έμειναν διαχρονικοί…
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη Live μπάντα στον πλανήτη απ’ αυτούς του Αυστραλούς τσογλαναράδες… Τεράστιοι σε όλες τις εποχές… Και με τους δύο τραγουδιστές… Κι όποιος έχει αμφιβολία… Τα καμπ@@νια του Angus, τα οποία κρέμονται από το βαπτιστικό παντελονάκι σας περιμένουν…
ΗΕAVY METAL… Μεγάλωσε γενιές και γενιές αλητείας… Η ακραία έκφραση του ροκ… Η τέλεια μουσική για να νοιώσεις νέος… Η τέλεια μουσική για να ταξιδεύεις δύο μέρες συνεχόμενες χωρίς να κουράζεσαι… Η τέλεια μουσική για συναυλία… Judas Priest!!! Οι πιο παλιοί από την «αγία τριάδα» του metal σπάνε τους νόμους… Κι ας είναι «κικίτσα» ο τραγουδιστής…
Αυτοί κι αν μεγάλωσαν γενιές και γενιές μεταλλάδων… Και όχι άδικα… HEAVY METAL=IRON MAIDEN πάνω από οποιαδήποτε μπάντα του πλανήτη… Τεράστιοι… Και μουσικά και στιχουργικά και σαν στάση ζωής και σαν οτιδήποτε… Επέλεξα το ενδεχομένως το πιο χαρακτηριστικό τραγούδι τους… UP THE IRONS…
Την τριάδα συμπληρώνουν οι Αμερικάνοι της παρέας… Τι να πει κανείς γι αυτούς εδώ τους «μανάβηδες»… Γέννησαν ένα ολόκληρο ιδίωμα… Έγιναν η πιο μεγάλη μπάντα… Πούλησαν τα ιερά και τα όσια του metal… Ωστόσο είναι οι Metallica… Και να κλάσουν, θα ακούγεται υπέροχα και θα κάνεις heabanging…
Μια μέρα του Steven Tyler είναι ολόκληρη η ζωή των περισσοτέρων μας… Έχει σνιφάρει όλες τις άσπρες γραμμές των δρόμων της Αμερικής… Αυτό το κάτι των 70’s συνδυασμενο με την κραιπάλη των 80’s… Αλλά η φωνάρα, φωνάρα… Και η κοράκλα, κοράκλα…
Ο Νταλάρας της Αμερικής ακούει στο όνομα Jon Bon Jovi… Κάτι που λέει πως ο βλαχοαμερικάνος είναι φανατική Πασοκάρα… Αν μου βρείτε μια μπάντα στον πλανήτη, η οποία έχει γύρω στα 50 γνωστά τραγούδια, με τα οποία μπορεί να χτυπιέται και ο ροκάς και ο καρεκλάς και η θεια μου στο Νευροκόπι, εγώ θα σας κάνω δώρο το «μπιστολάκι» του Jon Bon στα 80’s…
Μόλις αντιλήφθηκαν πως η μουσική είναι ανωτέρα ως τέχνη από την κομμωτική, ποιοτικά έφτασαν στο ζενίθ, αλλά εμπορικά έφτασαν στο ναδίρ… Η μουσική υπόκρουση του έπους του Γκάλη, του Γιαννάκη και του Καμπούρη… Το τραγούδι παρόλο που φαινομενικά στέλνει οικολογικά μηνύματα, στην ουσία είναι ένα βαθιά ερωτικό τραγούδι… Ακόμα κι αν επέλθει πυρηνικός όλεθρος, χρειάζονται ΜΟΝΟ ένας άνδρας και μια γυναίκα, για να αναγεννηθεί η ανθρωπότητα…
Ο ύμνος των gay στην δεκαετία του 80… Η απάντηση στο Sound of silence των Simon and Garfunkel… Και όμως οι Lepps υπήρξαν μια από τις σπουδαιότερες μπάντες της γενιάς τους… Εμπορικά η πιο πετυχημένη hard rock μπαντα όλων των εποχών μετά τους Bon Jovi… Και δεν είναι gay… Παρόλο που είναι Άγγλοι…
Τι να κάνω που τους λατρεύει η γυναίκα μου… (μεταξύ μας δτο live τους στην Αθήνα ήταν αξεπέραστοι…) Σιχαίνομαι την μητέρα Τερέζα Bono and CO… Μουσικά είναι λίγο μονότονοι… Και όμως είναι μπαντάρα… Αφήστε που με φτιάχνει τρελά το γεγονός, ότι τους βραβεύουν οι Άγγλοι επειδή τους κράζουν…
Ο βασιλιάς είναι ΕΝΑΣ… Δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.