Συνομιλία με τον Αύγουστο...

Ο Αύγουστος είναι ο μήνας του φωτός. Ο ήλιος o ηλιάτορας του Ελύτη, το φεγγάρι που δεν άφηνε τη Σαπφώ να κλείσει μάτι, η πανσέληνος που διαλύει το έρεβος της νύχτας, οι αστερισμοί, οι Πλειάδες και ο Σείριος που υποδέχεται τη μέρα, το φάος - φως του Αυγούστου, παγιδεύει το χρόνο.

Τον «λυγίζει» όπως ο Αϊνστάιν, τον προστάζει να επιστρέψει όπως ο Ριχάρδος Β' του Σαίξπηρ, τον κλείνει μέσα στην αιωνιότητα μιας άχρονης ερωτικής περίπτυξης, τον ξεγελά μέσα στα όνειρα.

Διψασμένη η ψυχή μας για όνειρα - γιατί είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό πού 'ναι τα όνειρα λέει ο Πρόσπερος στη σαιξπήρεια Τρικυμία, για όνειρα θερινής νυκτός, ως σπονδή στην απέραντη αυγουστιάτικη μέρα. Ένας μήνας που φλέγεται, με λαμπρή καρποφορία και μυρωδιές, με ηλιοκαμένα κορμιά, μέσα στην αδιάλειπτη εγρήγορση των πόθων, κορμιά παραδομένα σε κάθε παραίσθηση, στη διονυσιακή ευωχία. Τον Αύγουστο η θάλασσα μπαίνει σε κάθε κόλπο του μυαλού, αλμυρίζει τις ουτοπίες, σ' έναν ατέλειωτο ορίζοντα επιθυμιών. Πυρκαγιά το μεσημέρι, βάζει φωτιά και πυρπολεί το πάθος, το εφικτό και το ανέφικτο του έρωτα.

«Ρεμβασμός το Δεκαπενταύγουστο», όπως ο Παπαδιαμάντης, «... δέρμα σαν καμωμένο από γιασεμί εκείνη του Αυγούστου - Αύγουστος ήταν; - η βραδυά...», όπως ο Καβάφης.

Ο ζεστός μήνας Αύγουστος μετράει αποστάσεις ανάμεσα στην παιδικότητά μας και στο σήμερα και γεμίζει παιδιά, που προβάρουν τα μακροβούτια στη ζωή, με φωνές και γέλια, με την απόλυτη δύναμη της αθωότητας. Κάνουν μαγικά μαζί με τον Πουκ και τα ξωτικά, και μας αποκαλύπτουν ότι το κέντρο του κόσμου είναι ο Ανθρωπος.

Μια αποκάλυψη που δυσκολεύεται να αποκρυπτογραφήσει η καθημερινότητά μας, μέσα στην αποξένωση της σύγχρονης βαρβαρότητας.

Είναι αποκαλυπτικός ο μήνας Αύγουστος, ο Μεσορί των Αιγυπτίων, ο Εκατομβαιών με τα Παναθήναια, με τη νηστεία, τις δρίμες και τα μερομήνια για τους Έλληνες. Στο φως του, διαθλάται η αλήθεια και αποκαλύπτεται ολόλαμπρη σ' όσους την αναζητούν.

Μήνας της λατρείας του Διονύσου, συνεγείρει τα πνεύματα, ανατρέπει ισορροπίες και δημιουργεί απείθαρχες συνειδήσεις, γι' αυτό είναι επικίνδυνος για την εξουσία των νόμων της καταστολής και των εξαναγκασμών, της ανισότητας και της αδικίας. Στο φως του, οι μικρές αλλαγές που συντελούνται μέσα μας, οδηγούν στη μεγάλη υπέρβαση, στην ανυπακοή.

Και καθώς τις νύχτες οι γρύλοι οικοδομούν μια ηχηρή οδό ανάμεσα στις ελιές και στις λεμονιές, ανάμεσα στις μνήμες από παιδικές αγάπες και στα δώρα ενός πολύτιμου έρωτα, αλλάζουν όλα και αρχίζει ένας αλλιώτικος απολογισμός:

Σαράντα  Αύγουστοι ξοδεμένοι στην αναζήτηση του πέρα και του αλλιώς, αναζήτηση που τροφοδοτούσε το αίτημα της ελευθερίας, επιστρατεύοντας ευαισθησίες για υπέρβαση του δεδομένου, για την ανατροπή του υπάρχοντος τρόπου ζωής.

Μεσούντος του Αυγούστου, σ' αυτόν τον απολογισμό, δέσμια τα χρόνια από ένα λυγμό. Ένας αρχέγονος λυγμός για  το επάνω, για κείνο πάντα το παραπάνω και το αλλιώς,  ξεσπάει δυνατός σαν ποταμός χαράζοντας βατές διαδρομές στη διαδικασία του απολογισμού μέσα στο χρόνο.

Δεν είναι λυγμός από νοσταλγία για τους αγώνες που δε δώσαμε ως ελεύθεροι άνθρωποι να διαλέγουμε και να ορίζουμε την τύχη μας. Δεν είναι λυγμός από ενοχή για την ευθύνη που μας αναλογεί, για το μεγάλο έγκλημα που συντελείται σε βάρος της ίδιας μας της ζωής, που κοιτάμε τη βαρβαρότητα μοιραίοι και άβουλοι.

Είναι πόθος για αιωνιότητα ως μετάβαση στον πρωτόγνωρο τρόπο ζωής, στον πληρωτικό, σ' εκείνον που εμφανίζεται ως όραμα, νοητός σαν πραγματικότητα, άρα και μπορετός σαν ρεαλιστική δυνατότητα:  να μπορούν οι  άνθρωποι να συνομιλούν με τον Αύγουστο, ικανοί να πραγματώνουν το όνειρο.

Αυτόν τον ανατρεπτικό Αύγουστο, ο λυγμός είναι λύτρωση, που καλεί σαν το τραγούδι της Σειρήνας στη ρεαλιστική ουτοπία, στη χίμαιρα της ανθρωποκεντρικής κοινωνίας.                                                                                                                             Είναι νόστος στις ζωογόνες δυνάμεις, που θα φέρουν «αυτά που έφυγαν χωρίς να έρθουν ποτέ, και που κλείσαμε στην καρδιά  μας  για πάντα»